Ik schrik niet eens wanneer ik dit bericht voorbij zie komen. “Negen op de tien Belgische meisjes al slachtoffer van seksuele intimidatie“. Het verbaast me totaal niet, ik ben hooguit verbaast dat het geen tien van de tien is. Het is namelijk tegenwoordig schering en inslag. En roep nu niet: “Ja, maar dat is België”. Ja, dat is België, maar so what? Denk je echt dat het hier in Nederland beter is? Nee toch zeker.
Nafluiten
Natuurlijk is het nafluiten van meisjes niet alleen van deze tijd en worden meisjes door de eeuwen heen nagekeken of aangestaard, maar 20% is daadwerkelijk slachtoffer van ongewenste aanrakingen. Dat heet volgens de wet: aanranding. Mooier kan ik het niet maken. En één op de vijf meisjes, dat vind ik een schrikbarend hoog aantal. En dat zijn dan alleen de meisjes die er voor uit durven komen, ik vrees dat het werkelijke aantal namelijk veel hoger ligt, want er zijn heel veel meisjes die er níet voor uit durven komen. Ik spreek uit ervaring.
Hij betaste mijn borsten
Ik was een jaar of dertien en fietste door Den Haag. Ineens sprong er vanuit het niets iemand op mijn bagagedrager en liftte met mij mee. Ik had de grootste moeite om mijn fiets in bedwang te houden en niet omver te kukelen en van die gelegenheid maakte hij gebruik door zijn handen snel over mijn borsten en over mijn kruis te laten glijden. Voor ik kon reageren, sprong hij weer van mijn fiets en rende weg…
Natuurlijk had ik er aangifte van moeten doen, natuurlijk had ik het thuis moeten vertellen, maar dat deed ik niet, want ik schaamde me rot. Ik vond het vreselijk wat er gebeurd was, maar gaf uiteindelijk mezelf de schuld en besloot dit met niemand te delen. Maar dit soort dingen gebeuren nog steeds…
Jeugd sociëteit
Een paar maanden na het “fiets incident” gebeurde er weer zoiets. Ik was op een jongeren sociëteit wat eigenlijk bedoeld was voor boven de 16 jaar. Ik was nog geen 14 jaar maar mijn moeder had met één van de begeleiders (35 jaar) gesproken en – omdat ik net was verhuisd naar deze buurt en mijn moeder het belangrijk vond dat ik leeftijdsgenoten leerde kennen – zou er voor mij een uitzondering worden gemaakt. De begeleider beloofde mijn moeder dat hij persoonlijk over mij zou waken. Ja, dat deed hij. Door mij op de eerste avond bij zich op schoot te trekken en mij uitgebreid te zoenen. Gelukkig is erger mij bespaard gebleven. Ook dit heb ik nooit gedeeld met mijn ouders, omdat ik bang was dat ik dan niet meer naar die club zou mogen, maar ook uit schaamte en het gevoel dat ik het er zeker zelf naar gemaakt had.
Eigenlijk is mijn lijst nog veel langer, maar ik beperk me even tot deze twee ervaringen, waarmee ik alleen maar wil aangeven dat er veel meer niet wordt gezegd, dan wel. Want ik ben daar echt geen uitzondering in.
Het besef komt later
Op de leeftijd van 14 jaar of jonger, besef je eigenlijk nog niet eens zo goed hoe fout het is wat die ander bij je doet. Had ik dat besef destijds gehad, dan had ik er absoluut wél over gesproken. Inmiddels weet ik dat het niet mijn fout was, dat ik mij niet hoefde te schamen en dat ik het zeker niet had uitgelokt. Het waren die anderen die fout zaten. Mijn ouders hadden mij dit kunnen vertellen, kunnen troosten en helpen, maar zij wisten niets, omdat ik mijn lippen stijf op elkaar hield. Hoe doorbreek je dan die vicieuze cirkel? Lastig. Want wanneer je als ouder niets weet, is het moeilijk om de cirkel te doorbreken.
De kans dat jouw dochter met dit soort dingen kampt, is – zeker gezien dit soort aantallen – dus best groot en het is moeilijk dat taboe te doorbreken als zij zwijgt. Want schaamte is ook nog steeds van deze tijd.
Ondanks dat aanrandingen en verkrachtingen van alle tijden zijn, vind ik de aantallen wel schrikbarend toenemen. Ook sommige filmpjes die ik voorbij zie komen, vind ik niet alleen weerzinwekkend maar vooral zorgwekkend. Afrikanen die voor mijn gevoel zo uit een plaggenhut in de rimboe zijn geplukt en hier zijn neergezet, rukkend in de trein of in de berm. Groepsaanrandingen tijdens festivals, Imans die oproepen dat het opspuiten van parfum een uitnodiging is tot…, aanrandingen in zwembaden zodat zwembaden moeten sluiten en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Aangifte
En als er dan wel aangifte wordt gedaan van aanranding door een 17-jarig meisje (echt hulde voor haar moed!!) dan veegt de rechter dit van tafel en komt de ‘dader’ weg met een smoes als: “Ik moest mijn telefoon uit mijn broekzak halen“. Volgens de rechter kon zijn daad niet worden gekwalificeerd als seksueel contact in strijd met de sociaal-ethische norm. Maar als zij het nou wel heeft ervaren als intimiderend en seksueel overschrijdend gedrag? De kans is groot dat ze de volgende keer zwijgt, want ze zal zich ongetwijfeld niet serieus genomen voelen. En met haar, blijven vele andere meisjes ook zwijgen…
Somalische vlogger
En wat dacht je van onze Somalische vlogger? Hij verkrachtte een meisje in de bus. De rechtbank heeft hem slechts 180 dagen jeugddetentie gegeven, omdat hij “geestelijk niet volwassen” zou zijn. Wat is dat nou voor een gelul? Hij was volwassen genoeg om zijn broek naar beneden te trekken en het meisje te dwingen tot seksuele handelingen. Hij heeft slechts 180 dagen… zij heeft levenslang. Dit moment zal zij nooit vergeten en altijd met zich meedragen. Het zal bepalend zijn in haar volledige denken en doen van nu en in de toekomst. Door de rechters wordt daar veel te makkelijk aan voorbij gegaan. Waarom worden in de dit land de daders zo beschermd?
Eritreeër wil met minderjarig meisje trouwen, na verkrachting
En dan dit bericht: “Eritreeër wil verkrachting minderjarig meisje oplossen met huwelijk“. Eerst verkracht hij haar en dan besluit de familie dat er getrouwd moet worden. De kans dat het slachtoffer hier zelf iets over heeft te zeggen, schat ik uiterst gering. Dit moeten we met z’n allen toch helemaal niet willen? Dit soort taferelen waren we in Nederland toch allang ontgroeid? Of zakken we opnieuw naar het nulpunt en is alle strijd van de afgelopen jaren voor niks geweest. Eindigen vrouwen uiteindelijk weer monddood achter het aanrecht met een tafellaken over zich heen, zodat er maar niets van hun te zien zal zijn. Nee toch?!
Vrouwen, laten we ons verenigen
En natuurlijk realiseer ik me dat met het intensievere gebruik van internet en social media, informatie veel sneller én gekleurder (ongenuanceerd) de wereld in kan worden geholpen. Veel vaker wordt er – buiten de standaard mediabronnen – informatie gedeeld door personen, die dit veelal doen op basis van emotie. Zeker. Maar die cijfers die ik hierboven als eerste heb gegeven, liegen er niet om. Dat heeft niets meer met gevoel te maken. En ik vraag me serieus af, wat onze overheid eraan doet om onze meisjes en onze vrouwen beter te gaan beschermen. Want voor mijn gevoel is dat op dit moment zwaar ondermaats en lijken we vogelvrij verklaard.
Oproep aan alle meisjes en vrouwen
Ik zou een oproep willen doen aan alle vrouwen en meisjes in dit land, laten we ons vooral verenigen! Laten we eerlijk zijn naar elkaar, elkaar niet veroordelen, maar juist naar elkaar luisteren en elkaar zoveel mogelijk beschermen. Want van de overheid hoeven we het op dit moment niet te verwachten.
Tegen alle jonge meisjes die een vervelende ervaring met mannen/jongens hebben gehad, wil ik zeggen: “Het is jouw schuld niet! Jij hoeft je nergens voor te schamen. Wees er eerlijk en open over, want niemand hoort jou tegen je wil in te betasten. Niemand! Praat erover met anderen, je ouders, je vriendinnen, want alleen dan kunnen we elkaar beschermen.”
Meer informatie
Meer persoonlijke blogs
Het Doemscenario van de corona-app
Ik ben van de BDSM, pardon?
De publieke schandpaal (en gezichtsbedrog)
Genderneutraliteit, lesbo’s en homo’s. Wat is nog normaal?
Ja, ik kook. En wat dan nog?
Eenzaamheid: wat kan je er aan doen?
Domme dozen gedoe
We zijn van kleur veranderd
Vandaag leg ik roosjes neer…
Pixeling, de moderne versie van steniging
Bronvermelding
Tekst: Marion Middendorp
© afbeelding: 123rf.com
