Vandaag leg ik roosjes neer…

Mijn zoon had vandaag 17 jaar geworden. Hoe zou hij zijn geweest? Had hij op Rocco geleken? Hoe waren ze voor elkaar geweest? Wat zou hij leuk gevonden hebben? Zou hij net als Rocco gek zijn geweest op hardrock muziek? Of juist helemaal niet? Mijn lieve Nick*, het heeft geen zin om die vragen te stellen, want een antwoord zal ik nooit krijgen. Na twee dagen heb ik je immers alweer terug moeten geven. Je was een prachtig minimannetje, de mooiste die ik ook had gezien, maar op de aarde is geen plek voor engeltjes.

Engeltjes horen vrij te vliegen op paradijselijke plekken. Niet zo gek dat ik een vogel zag vliegen op het moment dat jij stierf in mijn schoot. De vogel bracht ongetwijfeld je prachtige ziel naar de plek van de bron…

Zeventien jaar

Zeventien jaar zou je vandaag zijn geworden. Ongetwijfeld een boom van een kerel. Als ik naar Rocco kijk hoe groot die al is met zijn vijftien jaar. Maar misschien had jij meer op je vader geleken en was je wat kleiner gebleven. Geen idee. We zullen het nooit weten.
Vandaag geen grote cadeaus voor jou. Drie rode rozen gaan we straks op je graf leggen en we branden er een kaarsje bij. Natuurlijk ben je bij ons, ik zal je liefde voelen zoals ik hem vaker om mij heen voel. Laatst nog en daar mocht een ander zelfs getuige van zijn…

Geknield naast me

Het was tijdens mijn Reiki I inwijding, een paar weken geleden. Tijdens het eerste gedeelte van de inwijding voelde ik de nabijheid van mijn zoontje Nick*, net als de aanwezigheid van John, mijn overleden vriend. Jullie omringden mij met jullie liefde en lieten mij weten dat jullie mij zouden beschermen. Het was een heel intens en liefdevol moment en de Reiki Master die met mij bezig was, kreeg dit voor een gedeelte mee. Ook zij had twee figuren bij me gezien, waarvan de een aan mijn been was geknield. En dat was jij Nick*. Jij zat daar vlak bij mij. Allang niet meer het mini-mannetje van 17 jaar geleden, maar een krachtige en vooral prachtige energie.

Wonderen, ze bestaan

Als je oog hebt voor wonderen, dan kun je ze ervaren. Ik denk terug aan een jaar of zeven geleden. Samen met KSK Productions hadden we het prachtige nummer “Toch hoor jij er altijd bij” gemaakt, in nagedachtenis aan Nick* en als steun aan alle ouders die een soortgelijk verlies ervaren. KSK Productions had de muziek gecomponeerd, zelf had ik de tekst geschreven. Een nummer zonder winstbejag, maar voor iedereen die ernaar wil luisteren gratis te downloaden. Destijds (belangeloos) in gezongen door Wieteke van Dort.

Omroep Max

Het zou worden gelanceerd bij Omroep Max, precies op de sterfdag van Nick*. Toen ik op zijn geboortedag over de begraafplaats liep, voelde ik me verdrietig. Misschien zelfs schuldig naar Nick* dat ik op zijn sterfdag niet zijn graf zou kunnen bezoeken. Natuurlijk met een prachtig doel om anderen te helpen, maar toch. Verdrietig bleef ik op een brug over het water kijken en ik bedacht dat ik het zo fijn zou vinden als ik een teken van Nick* zou krijgen dat hij er vrede mee had…

Hartjes…

Precies op dat moment zwom er een waterhoentje voorbij, hij keek me aan en kwaakte drie keer. (Drie is het getal van Nick. Hij is op drie oktober geboren, op een tijdstip rond drie uur en hij ligt ook in een grafje met een drie.) Het waterhoentje trok daarmee mijn aandacht, zodat ik naar hem bleef kijken en terwijl ik dit deed, begon het waterhoentje te zwemmen. En in het water ontstonden geen kringen, maar allemaal hartjes. Het ene hartje na het andere en na vele hartjes, keek het waterhoentje mij opnieuw aan, kwaakte wederom drie keer en zwom weg.

Dit mooie wonder, zal ik nooit vergeten…

Toch hoor jij er altijd bij…

Het nummer “Toch hoor jij er altijd bij…” is een schot in de roos geweest. Het is prachtig te zien hoeveel mensen troost halen uit de woorden die ik destijds voor Nick* heb geschreven. Inmiddels is het nummer zelfs gecoverd door Paul de Leeuw en op één van zijn CD’s te horen. Het wordt vaak gedraaid op uitvaarten van kinderen, die net als Nick*, veel te jong zijn gestorven.

Nick* heeft met zijn veel te korte leven mensen troost kunnen geven, een uitlaatklep, een kleine liefdevolle strohalm in een periode waarin emoties als een tsunami door je heen razen. Dat zorgt ervoor dat hij niet echt dood is, maar voortleeft in de klanken van de muziek en in de kracht van de woorden die ik voor hem schreef… En dat maakt hem onsterfelijk.

Nooit voelden jouw voetjes waarvoor gras is bedoeld
de warmte van de zon heb jij nog nooit gevoeld
je haartjes hebben nooit gewapperd in de wind
en ik heb geen idee welke liedjes jij leuk vindt

Je handjes hebben nooit kunnen spelen
je beentjes hebben nooit op de wereld gestaan
Toch hoor jij…
er altijd bij…

Nooit voelde ik jou liefde, zo sterk als dit moment
een voortdurend warme gloed, waar jij de bron van bent
Ik draag je in mijn hart, mijn kindje voor altijd
en op die manier raak ik jou nooit kwijt

Liefde geven is jou nu los te laten
terug te geven aan vanwaar jij ook komt
Toch hoor jij…
…er altijd bij

Leven en dood

We zijn inmiddels allemaal op een leeftijd gekomen waarop afscheid onlosmakelijk verbonden is aan het leven. De meeste van ons hebben inmiddels van één of meerderen afscheid moeten nemen. Een oma of opa, maar misschien ook dichterbij, je vader, moeder, een beste vriend of vriendin, of misschien ook wel een zoon of dochter. We kunnen de dood niet ontlopen, al zouden we door het leven rennen dan nog weet hij ons in te halen.

Wat we wel kunnen doen is van het leven genieten, iedere dag opnieuw. Uit het leven halen wat erin zit. Lief zijn voor elkaar maar ook voor onszelf. We weten immers niet wanneer de dood ons ook komt halen. En dat is maar goed ook.

Als je dierbaren bent verloren, probeer open te staan voor de kleine wonderen om ons heen. Want ze zijn er en ze zijn er speciaal om ons een hart onder de riem te steken en ons te troosten.

Extra info

Meer blogs over gezondheid
Afscheid en verlies
Vrouwen lijken vogelvrij…
Ja, ik kook, en wat dan nog?
Afscheid van je partner
Oh jee, we zijn van kleur veranderd
Afscheid van je ouders
Erfrecht – Zo zit het in elkaar!

Bronvermelding

Tekst en fotografie: Marion Middendorp