Er is deze week iets ergs gebeurd, iets vreselijk. Bewust vermijd ik de woorden omdat ik er geen ‘clickbait’ van wil maken, maar ik denk dat iedereen weet waar ik het over heb. Dit drama verdient alle vormen van integriteit. Je kunt je amper het verdriet en de onmacht van de betrokkenen voorstellen Soms is het leven niet eerlijk. Soms is het leven bikkelhard en ook al probeer je te zoeken naar verklaringen en antwoorden, je zal ze nooit vinden. Omdat sommige dingen onbegrijpelijk zijn, waar nooit een bevredigend antwoord op gevonden kan worden…
Vrouwen lijken vogelvrij…
De publieke schandpaal (en gezichtsbedrog)
Stuk uit je lichaam
Ik weet hoe het voelt om een kind te verliezen, het snijdt een stuk uit je lichaam wat nooit te vervangen is. Je verliest een deel van jezelf, een amputatie wat nooit meer aangroeit. De pijn van het verlies en de onmacht, brandt door je lichaam. Je voelt je opgesloten in jezelf en die beklemming maakt je benauwd, misschien zelfs letterlijk naar adem happend…
Machteloos
Natuurlijk leef ik mee met de ouders, de familieleden, maar ook met alle andere betrokkenen. De omstanders die het hebben zien gebeuren maar machteloos moesten toekijken, de school, de klasgenootjes, iedereen. Ook bij mij liep er een traan over mijn wang toen ik het las… ‘het zal je kind of kinderen maar zijn’. Het verlies, de pijn en het verdriet zijn ondenkbaar. Konden we de tijd maar even terugdraaien.
Mallenmolen
En dan gaat de mallemolen draaien. Heel het land leeft mee, heel het land schrikt en realiseert zich weer even dat het niet vanzelfsprekend is, dat we elkaar ’s avonds na een werkdag weer kunnen knuffelen. De een kan wat beter met zijn gevoel omgaan dan de ander. Ieder mens reageert bij een dergelijk bericht anders. De één is in tranen, de ander kan moeilijk omgaan met de emoties en stuurt een dom twitterbericht. Ja, dom. Heel dom. Dom en misplaatst. Maar meer dan dat, was het niet. Dan volgt de pixeling. Half Twittererend Nederland valt over ‘de juf’ heen. Wat vroeger met stenen werd gedaan, is inmiddels veranderd in ‘pixels’. En gepixeld wordt ze. De school weet niet hoe snel ze haar ontslag moeten geven. Want niemand wil geassocieerd worden met iemand die gepixeld wordt. Stel je voor dat je ernaast komt te staan…
Youp van’t Hek
Zelfs Youp van ’t Hek doet het in zijn column nog eens dunnetjes over. Lekker makkelijk scoren over de ruggen van anderen. Ik word er naar van. Ja, deze juf is dom geweest, maar dat zal ze zich ongetwijfeld zelf inmiddels ook wel realiseren. Maar zijn we allemaal niet wel eens dom? Jij toch ook Youp? Ik kan me de krantenkoppen over jou ook nog wel herinneren, jij bent destijds toch ook behoorlijk gepixeld? Je weet hoe dit voelt, waarom doe je het dan ook bij een ander?
Zware straf
Laten we ons vooral niet beter voelen dan die ander en vooral kritisch naar onszelf blijven kijken. We zijn allemaal wel eens dom, maar de tijden van steniging hebben we toch wel achter ons gelaten? Want ook met pixels kun je iemand helemaal kapot maken. Het lijkt mij een zware straf voor ‘domheid’. Er zijn zwaardere delicten die minder hard worden bestraft…
Extra info
Persoonlijke blogs
De publieke schandpaal (en gezichtsbedrog)
Meer blogs van Marion
Ja, ik kook, en wat dan nog?
Oh jee, we zijn van kleur veranderd
Bronvermelding
Tekst & foto’s: Marion Middendorp
Dat is de zogenaamde “kracht” van sociale media. Waarbij iemand direct door het sociale volkstribunaal wordt veroordeeld alsof diegene een zware misdadiger is.
Kan het dus helemaal eens zijn met wat je schrijft ! Want als we elke uiting op sociale media zo zwaar laten wegen, nou dan neemt de werkloosheid zienderogen toe. Mensen op sociale media zijn vooral kuddedieren, vormen kliekjes. Als actief twitteraar weet ik daar alles van. Het zou van lef getuigen als mensen het eens voor elkaar opnamen in plaats van af te branden. Want ze zijn er wel, de mensen die dingen lezen en er wat van vinden en dan niet in de vorm van steniging en doodsverwensing gedachten. Die het eens zijn met het was ontzettend dom het plaatsen van het bericht, maar dat de mevrouw in kwestie nu zo’n behandeling moet krijgen dat is niet nodig. En laten we vooral stilstaan bij het verlies, en verdriet.
Mooie woorden. Helemaal mee eens