Ik ben al een tijdje aan het woelen in mijn bed. Uiteindelijk ben ik er maar uit gegaan. Het is 4.45 uur en in mijn hoofd woedt een storm van vragen, zonder antwoorden.
Stoute schoenen
Vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar de huisarts gegaan. Ik wil van dat overtollige gewicht af. Niet 10 kilo, niet 20 kilo maar het liefst zo’n 50 of 60 kilo. Ik kom er zelf niet meer uit. Steeds als ik ga lijnen gaat het een paar weken goed. De kilo’s vliegen er af en dan ineens na zo’n week of drie/vier, stopt mijn lijf ermee. Geen gram gaat er dan meer af. Dan kan ik het nog één of twee weken volhouden, maar als mijn lichaam weigert af te vallen, of zelfs weer aankomt, bouwt de frustratie zich op en ga ik uiteindelijk weer een normale boterham eten in plaats van cracottes en pak ik weer vaker iets tussendoor. Uiteindelijk ben ik binnen no time weer terug bij af… of nog erger.
Bij mijn huisarts heb ik het hoge woord eruit gegooid. Ik wil ervan af. Desnoods met een gastric bypass. Ondanks dat ik weet hoe risicovol dit is. Maar dagelijks kampen met pijn en fysieke beperking, is óók geen optie. Mijn lijf is een gevangenis geworden.
 |
 |
 |
 |
Chaos van vragen en onzekerheden
Sinds ik het hoge woord bij mijn huisarts eruit heb gegooid, staat mijn hoofd niet meer stil en lijkt het een chaos van vragen en onzekerheden. De ingreep is immers niet zonder risico en voor mij (na 4 longembolieën en een hersenbloeding) zelfs risicovol in het kwadraat. De medische wereld (lees: huisarts en internist) raden het mij af, maar toch. Ik wil ook niet met dit overgewicht blijven rondlopen. Ik wil weer kunnen lopen, dansen, genieten. De vrijheid dingen te kunnen doen, zonder er tegenop te zien omdat alles mij pijn doet. Het overgewicht beheerst op dit moment mijn leven en daar word ik zeker niet gelukkiger van.
Ik voel me dom
Ik voel mezelf laf en dom. Waarom lukt het mij niet om het zelf te doen? Waarom kan ik dit gevecht niet in mijn eentje aangaan? Waarom zou ik die risico’s willen? Ik ben boos op mezelf dat het mij niet lukt. Maar mijn kop in het zand blijven stoppen heeft geen zin. Ik heb hulp nodig, dat is duidelijk. En één ding weet ik zeker, van dit lijf zoals het nu is, wil ik af. Ik haat het.
Ondanks dat mijn huisarts geen voorstander is van dergelijke ingrepen, zei hij niet gelijk “nee”. Wel wil hij eerst wat bloedonderzoeken afwachten. Dus heb ik direct de dag na mijn huisartsenbezoek bloed laten prikken en moet ik nu een paar dagen wachten op de uitslag.
Wordt vervolgd…
Lees de andere delen…
#1 | #2 | #3 | #4 | #5 | #6 | #7 | #8 | #9
Meer informatie
Bronvermelding
Leven met een gastric sleeve – #2
Gezonde voeding
Boekbespreking: Een maagverkleining, en dan?
Wat doet suikervrij eten met je lichaam?
50+ multivitaminen, zin of onzin?
Fitter worden als 50-plusser
Gewrichtspijn, dit kun je doen
Het effect van suiker
Tekst & fotografie: Marion Middendorp
Probeer dat idee dat je dom zou zijn kwijt te raken. Obesitas is een verraderlijke aandoening – teveel eten staat ergens voor. Maar je kunt niet zeggen: oké, dan kap ik ermee, ik eet niet meer.
Een sleeve of bypass is dan een hulpmiddel – een radicaal hulpmiddel, maar ook niet meer dan dat.
Het is een pittig traject, maar het is het waard.
Als ik iets voor je kan doen, je hebt mijn mailadres, neem gerust contact op.
(-75 kilo hier…)