Afgelopen vrijdag had ik kaartjes geregeld voor de Horrornight in Kinepolis, rondom de première van de film Hereditary. Naarmate de datum dichterbij kwam, kreeg ik steeds meer spijt. Ik hou namelijk helemaal niet van horrorfilms. Ik leef me veel te veel in waardoor ik steeds, gillend en om mij heen maaiend, schrik. Je wéét vaak dat het gaat komen en toch stink ik er altijd met boter en suiker in. Ik ben een dankbaar object om te laten schrikken en daar maakt Rob vaak – dankbaar – gebruik van. Misschien toch nog even voor we gaan een uitvaartverzekering regelen…
Ondoden in Kinepolis
Of ik het nou wel of niet leuk vond, er was geen ontkomen aan, want ik had nou eenmaal kaartjes geregeld. Op naar de horrornight dus. Eenmaal in Kinepolis (Zoetermeer) aangekomen werden we ontvangen door een stel ondoden. Prachtige schmink overigens! Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet zo van schrik. Ik zie regelmatig foto’s van Rob (professioneel trauma-acteur) die er onsmakelijker uitzien. De ondoden vond ik dus eigenlijk alleen maar leuk en interessant om goed naar de schmink te kijken. Complimenten daarvoor trouwens. Het zag er absoluut leuk uit, net als het welkomstdrankje. Een soort mengsel van verdund bloed met oogballen. Yeah! Erg lekker trouwens.
Door Kinepolis worden wel vaker dit soort avonden georganiseerd en eerlijk is eerlijk, dat geeft toch een extra dimensie aan de filmbeleving. Aanrader dus om dit soort avonden in de gaten te houden!
Wat vonden wij van Hereditary?
Ik had me bewust vooraf niet ingelezen of ingekeken in de film, zodat ik volledig blanco in de zaal zat. Ik wist dat ik naar een horrorfilm ging en dat vond ik eigenlijk al genoeg informatie. De eerste helft van de film (tot de pauze) bleek prima te doen. Ik heb geen één keer in de rechterbeen van Rob hoeven knijpen en ik heb zelfs niet geschreeuwd. Wel voelde ik hoe de spanning werd opgebouwd. In de pauze had ik nog geen idee waar de film naar toe zou gaan. Was het nou een ghostfilm? Of was er sprake van exorcisme? Of ging het meer om black magic? Die onzekerheid maakt de film meer dan intrigerend.
Spanning neemt toe
Na de pauze neemt de spanning nog verder toe en lost hij steeds meer de belofte in dat het hier gaat om één van de meest interessante horrorfilms (ever) te worden. Dit bereikt hij niet door een aaneenschakeling van schrikmomenten, want er is eigenlijk geen moment geweest dat ik écht ben geschrokken. De film grijpt je echter wel vast en neemt je mee in de bizarre belevingswereld van een schizofreen. Pas aan het einde merk je dat niets is geweest wat het lijkt, dat je eigenlijk hebt gekeken naar een schijnwerkelijkheid. En dat intrigeert. Pas na afloop vallen alle stukjes op hun plek, ineens snap je scenes uit het begin van de film veel beter waardoor je de film meeneemt naar de volgende dag(en). Je blijft erover nadenken en je hebt de neiging te blijven toetsen of je de film wel écht hebt begrepen.
Niet iedereen heeft de film begrepen
Als ik na afloop om mij heen vraag aan de aanwezigen hoe ze de film hebben ervaren, blijken er een aantal mensen te zijn die de film niet hebben begrepen. De meeste hebben geen idee naar wat voor een soort film ze nou eigenlijk hebben gekeken. En dat vond ik juist fantastisch aan die film. Dit verhaal had op verschillende manieren verteld kunnen worden, iedere versie was een horrorfilm geworden, alleen is in Hereditary gekozen voor een waanzinnig bizarre en meest lastige manier. Ik wil niks verklappen, want ik vind echt dat je de film zelf onbevangen moet ervaren. Maar ik vind het een meesterstuk!
Opgebouwde spanning
Is het dan een échte horrorfilm? Daar kunnen de meningen over verdeeld zijn. Het is evengoed een drama en een thriller. Hereditary houdt zich niet vast aan één kader, maar gaat dwars door alle kaders heen zonder zichzelf kwijt te raken. Dat is knap.
Echte schrikeffecten kent de film niet, maar er is wel een opgebouwde spanning die tot het einde wordt hooggehouden. Als ik de film in één woord zou moeten samenvatting dan vind ik ‘kunst’ de beste benaming. Pure kunst. Als ik namelijk de dagen daarna gesprekken voer met anderen die de film hebben gezien, heeft iedereen zijn eigen kijk op de film en heeft er andere dingen uit gehaald. En dat is gewoon pure Kunst. Er zitten overigens in de film zoveel hints verborgen dat je eigenlijk de film meer dan één keer zou moeten zien om alle (subtiele en minder subtiele) boodschappen te kunnen ontdekken.
Heb je de film gezien en twijfel je of je de film wel echt hebt begrepen? Denk dan nog eens aan de titel. Wat betekent deze? Eigenlijk zegt deze genoeg.
Overleefd
Achteraf is alles gewoon hartstikke mee gevallen en heb ik een waanzinnig leuke avond gehad en ook nog eens een waanzinnige film gezien. Na afloop kreeg iedereen nog een heerlijke zak chips en waren de medewerkers weer volledig afgeschminkt. Al met al dus een topavond gehad! Voor herhaling vatbaar!
Synopsis Hereditary
Nadat de grootmoeder van de familie Graham overlijdt, werpt de aanwezigheid van deze weinig geliefde vrouw nog steeds een schaduw op het gezin. Vooral haar kleindochter Charlie, voor wie ze altijd al een ongewone fascinatie had, lijdt eronder. De Grahams zitten nog midden in hun rouwproces wanneer langzaam maar zeker de afschuwelijke waarheid over hun afkomst aan het licht komt. Annie, de moeder binnen het gezin, wordt gedwongen om een duister pad in te slaan om te kunnen ontsnappen aan het noodlot dat hen allen te wachten staat. Regisseur Ari Aster laat met zijn filmdebuut een zeer verontrustende kijk zien op een huishouden dat op onheilspellende wijze uit elkaar valt.
Info
Lengte: 126 minuten
Genre: Horror
Leeftijd: 16
2D/3D: 2D
Registeur: Ari Aster
Trailer
Extra info
Meer leuke uittips & ervaringsverslagen
Meer spannende of leuke bioscoopfilms
Bronvermelding
