Je had nooit gedacht dat je jezelf ooit zo zou voelen. Vijftig plus, de kinderen zijn uit huis als je die hebt, er is wat meer tijd voor jezelf… dit zou toch een van de fijnste fasen van je leven moeten zijn? Maar ergens, diep van binnen, voel je die donkere schaduw opkomen. Alsof de wolken binnenin blijven hangen. En dat is best gek want je kunt niet echt een directe reden aanwijzen—je bent gezond, je dierbaren zijn veilig, en er is geen groot verdriet dat je moet verwerken. Toch is daar dat beklemmende gevoel, alsof de wolken buiten weerspiegeld worden in je hoofd. Is dit nu een depressie waar je velen over hoort? Je probeert allerlei oorzaken te zoeken.
Zijn er oorzaken?
Misschien is het het weer. Lange, grijze dagen kunnen een soort zwaarte met zich meebrengen, een stilte die je dwingt na te denken over dingen waar je anders snel overheen zou stappen. Vroeger wuifde je zulke gedachten weg: “Ach, dat hoort erbij,” zei je tegen jezelf. En je ging verder met waar je mee bezig was. Maar nu lijkt het alsof ze blijven hangen en steeds groter worden. Het weer beïnvloedt je meer dan je ooit had verwacht. Een paar dagen zonder zonlicht en het lijkt alsof je energie ergens vast blijft zitten, alsof je minder grip hebt op je eigen gedachten.
Misschien ligt het ook aan deze levensfase. Je zit in de overgang, zal dat het zijn? Je kijkt terug op wat is geweest: de jonge jaren van ambitie, de hectiek van een jong gezin, de drukte van je carrière. En nu? Nu is er meer stilte, meer tijd voor reflectie. Op papier klinkt dat ideaal, maar in werkelijkheid kan het confronterend zijn. Die stilte daagt je uit om na te denken over de toekomst, maar ook over wat je hebt bereikt, of misschien juist niet. Het voelt soms alsof je eigen gedachten je een spiegel voorhouden die je niet hebt gevraagd. En soms ben je alweer zo afgeleid van jezelf dat je de spiegel niet wilt zien of kunt zien. En vaak is het ook zo dat het zoeken naar allerlei oorzaken geen zin heeft, want voor alles zijn er zoveel oorzaken aan te wijzen. Soms is het zoals het is, en zul je op zoek moeten gaan naar wat jou rust en voldoening geeft.
Kleine dingen worden groot
En dan is er nog iets anders. Je merkt dat kleine dingen meer gewicht krijgen. Vroeger zou je dingen die je irriteerden of stoorden simpelweg naast je neerleggen. Nu blijven ze hangen, ze graven zich dieper in je gedachten. Een opmerking van een vriend, of een kleine teleurstelling, kan de hele dag door je hoofd blijven spoken. Waar komt dat vandaan? Is het omdat je nu meer tijd hebt om dingen te overdenken? Of is het iets dat gewoon met de jaren verandert? Wat het ook is, het maakt het soms moeilijker om die luchtigheid terug te vinden die vroeger vanzelfsprekend leek. Je ging glimlachend door het leven en dartelde rond als een lammetje in de lentezon.
Toch probeer je jezelf eraan te herinneren: dit is geen zwakte, en het is geen falen. Het is een signaal dat je misschien wat zachter voor jezelf moet zijn, dat je moet leren om die kleinere zorgen weer te relativeren. Misschien zit er zelfs een kracht in het erkennen van wat je voelt—een kans om jezelf opnieuw te ontdekken. Vroeger dacht je misschien dat zulke gevoelens een teken van zwakte waren, dat je gewoon even ‘door moest bijten’. Maar nu besef je dat toegeven wat je voelt juist een vorm van moed is. Het is niet altijd makkelijk, maar het is een stap naar heling. Erkenning is de stap naar heling. Jij bent sterk, onthoudt dat vooral.
Koetje kalfje gesprekken
Wat ook helpt, zijn de kleine dingen waar je energie van krijgt. Een wandeling maken, zelfs als het buiten grijs is. De frisse lucht voelt als een verademing, een herinnering dat er buiten je hoofd een grotere wereld is. Of een gesprek met een vriend(in), iemand die je even uit je eigen gedachten haalt. Het hoeft niet altijd over zware onderwerpen te gaan; soms helpt een luchtig gesprek over alledaagse dingen al. Koetjes kalfjes onderwerpen lijken soms oppervlakkig maar geven dan net die balans in je hoofd die je nodig hebt.
Jij bent niet alleen
Als je dit gevoel herkent, dat het lijkt alsof de wolken binnenin blijven hangen, weet dan: je bent niet alleen. Misschien is er geen “grote reden,” en misschien voelt het alsof je je eigen gevoelens niet mag hebben omdat je leven op papier prima is. Maar je gevoelens zijn echt, en het is oké om daar aandacht aan te besteden. Je hoeft niet alles alleen te dragen. Hulp zoeken, of het nu via een professioneel iemand is of via je eigen netwerk, is geen teken van zwakte—het is een daad van zelfzorg. Zelfliefde is zo belangrijk. Goed voor jezelf zorgen. Koop een mooie bos bloemen voor jezelf. Maak die wandeling buiten. Stap lekker op je fiets, haal wat lekkers voor jezelf. Jij bent belangrijk, niet alleen maar de mensen in je omgeving. Jij mag er ook zijn, in je zijn, zoals dat zo mooi genoemd wordt.
Donker en licht
De lente komt eraan. En met een beetje geluk breekt die zon ook van binnen door. Misschien niet meteen, misschien niet zonder inspanning, maar dat maakt het des te waardevoller. Voor nu herinner je jezelf eraan dat dit een seizoen is, een fase. Net als de natuur ben je in beweging, en zelfs als het nu niet altijd licht voelt, weet je dat het licht ergens achter de horizon op je wacht. Het is niet alleen maar donker, het wordt ook weer licht. Je kunt het!
Extra info
Toenemende depressie en psychische klachten bij jongeren
Hoe blijf je mentaal fit?
De lente!
Bronvermelding
Tekst: Karin de Vroedt
© afbeelding: 123rf.com
